نوع مقاله : مقاله پژوهشی
نویسندگان
1 دانشجوی دکتری صنایع خمیر و کاغذ، دانشگاه علوم کشاورزی و منابع طبیعی ساری، ایران
2 دانشیار گروه صنایع چوب و فرآوردههای سلولزی، دانشگاه علوم کشاورزی و منابع طبیعی ساری، ایران،
3 استادیار گروه صنایع چوب و فرآوردههای سلولزی، دانشکده فناوریهای نوین و مهندسی هوا و فضای دانشگاه شهید بهشتی، ایران
4 دانشیار، گروه مهندسی چوب و کاغذ، دانشکده منابع طبیعی، دانشگاه علوم کشاورزی و منابع طبیعی ساری،ایران
چکیده
یکی از کاربردهای متداول سلولز، تولید خمیر حلشونده است که بهمیزان خلوص بالا نیاز دارد. برای تولید خمیر حلشونده، منابع سلولزی متفاوتی استفاده میشود. اخیراً به دلیل جنگلزدایی و کمبود زمین کشاورزی و مشکلات مربوط به کشت و زرع، استفاده از منابع سلولزی چوبی و غیرچوبی (پنبه) کاهش یافته است. درنتیجه الیاف بازیافتی، بهعنوان یکی از منابع سلولزی مورد توجه قرار گرفته است. دیاکسید کلر بهعنوان ماده رنگبر کاملاً گزینشی عمل میکند و افزایش فاکتور کاپا در حذف مقادیر لیگنین بسیار کارآمد است. در این پژوهش، خمیر حلشونده حاصل از الیاف بازیافتی طی پخت سودا و رنگبری با دیاکسید کلر بهدست آمد. سپس تأثیر تغییرات در فاکتور کاپای مرحله دوم رنگبری با دیاکسیدکلر (D2) بر ترکیبات شیمیایی (هولوسلولز و لیگنین)، دسترسپذیری (ماندگاری آب)، درجه بسپارش، آلفاسلولز و درجه روشنی مورد بررسی قرار میگیرند. نتایج نشان داد که تخریب هولوسلولز شدید نبوده و دیاکسیدکلر منجر به آسیب سلولز و کاهش آلفاسلولز و همچنین کاهش درجه بسپارش نشد. حذف لیگنین بهعنوان بخش آبگریز و باقی ماندن همیسلولزها بهعنوان بخش آبدوست، افزایش دسترسپذیری و ماندگاری آب و کاهش درجه روشنی را به همراه داشت.
کلیدواژهها
recycling? BioResources, 2(4):739-788.